ปีที่ ๒ – บทที่ ๑

เรื่องตื่นเต้น

บ่ายวันหนึ่งพลอยเดินไปหาเพื่อน ๆ ที่ลานวัด ระหว่างทางพลอยพบลุงทองปานกำลังหาของบางอย่าง พลอยอยากรู้จึงเข้าไปถามว่า “ลุงกำลังหาอะไรอยู่คะ”

“ลุงกำลังหากล่องกระดาษใบเล็ก ๆ ที่ลุงทำหาย” ลุงทองปานตอบ พลอยจึงช่วยหาแต่ไม่พบ พลอยบอกลุงทองปานว่าจะไปตามเพื่อน ๆ มาช่วยหาเมื่อไปถึงลานวัด พลอยเห็นเพื่อน ๆ กำลังดูกล่องกระดาษใบหนึ่งในมือก้องresonant, sonorous ก้องบอกว่าเขาพบกล่องใบนี้ระหว่างทาง ในกล่องมีขวดสีน้ำตาล มีเม็ดกลม ๆ สีเหมือนลูกกวาดhard candyอยู่เต็มขวด ข้างขวดมีฉลากติดอยู่ แต่เด็ก ๆ อ่านฉลากไม่ได้ เพราะไม่ใช่ภาษาไทย

ทุกคนอยากรู้ว่าเม็ดกลม ๆ สีเหมือนลูกกวาดนั้นเป็นอะไร ยอดกับอารีgenerous, helpful, givingว่าน่าจะเป็นขนม แต่ประกายspark, sparkly, glitteryกับวิชาว่าน่าจะเป็นยามากกว่า

พลอยขอดูกล่องกระดาษและขวด แล้วพูดกับเพื่อน ๆ ว่า “มันน่าจะเป็นของที่ลุงทองปานกำลังหา เราต้องนำไปให้ลุงทองปานดู เราจะได้รู้ว่าเม็ดที่อยู่ในขวดนี้เป็นอะไร”

“บางทีมันเป็นยาพิษก็ได้นะ” ประกายพูด

ขณะที่ทุกคนกำลังจะไปหาลุงทองปาน พวกเขาเห็นก้องยืนหน้าซีดbecome pale, ashen แล้วค่อย ๆ นั่งลงกับพื้น

“เธอเป็นอะไรหรือก้อง ทำไมหน้าซีด” อารีถาม

“ฉันคิดว่ามันเป็นลูกกวาด จึงกินเข้าไปเม็ดหนึ่ง ถ้าเป็นยาพิษฉันต้องตายแน่” ก้องบอก

ทุกคนได้ฟังก็ตกใจ พวกเขารู้จักก้องดี ก้องเป็นคนชอบกิน เห็นอะไรเป็นอยากกินทั้งนั้น วิชาจึงติก้องว่า “เธอไม่น่าจะกินเลย ถ้าเราไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร เราอย่ากิน ถ้าจะกินต้องถามผู้ใหญ่ก่อน”

ลุงทองปานเดินมาพอดี พลอยจึงเล่าเรื่องให้ฟัง ลุงทองปานขอขวดและกล่องกระดาษมาดู แล้วพูดกับก้องว่า

“ใช่แล้ว ขวดที่ลุงกำลังหาอยู่ มันเป็นยาถ่ายพยาธิ ลุงจะเอายานี้ไปให้เด็ก ๆ ที่บ้านกิน”

“ผมจะตายไหมครับ” ก้องรีบถาม

ลุงทองปานได้ฟังก็หัวเราะและพูดว่า “ไม่หรอก แต่จำไว้นะ ต่อไปจะกินอะไร ถ้าเราไม่แน่ใจจะต้องถามผู้ใหญ่ก่อน”

“ไชโย ฉันไม่ตายแล้ว” ก้องร้องเสียงดังด้วยความดีใจ

กินเนื้อดิบมีพยาธิ

หลายคนชอบกินเนื้อดิบ บางทีเนื้อดิบมีไข่พยาธิ คนกินเนื้อดิบที่มีไข่พยาธิอยู่จะทำให้มีพยาธิในลำไส้ พยาธิจะแย่งseize, snatchกินอาหาร ทำให้เขาผอมซีดและไม่แข็งแรง บางทีก็ปวดท้อง ถ้าเราไม่อยากมีพยาธิ เราต้องไม่กินเน้อดิบ เราต้องทำให้เนื้อสุกก่อน เพื่อให้ไข่พยาธิตาย

ลืมไป

ตาสอนมีลาอยู่สิบตัว แกอยากจะขายลา ตาสอนจึงขี่ลาตัวหนึ่งพาลาทั้งหมดไปขาย ลาของตาสอนเดินอย่างช้า ๆ ไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แกนับลา หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า แกนับได้เก้าตัว

“ลาหายไปหนึ่งตัว” แกพูดกับตัวเอง

ขณะนั้นมีเด็กชายคนหนึ่งผ่านมา ตาสอนจึงถามว่า “เธอเดินผ่านมาเห็นลาของตาบ้างไหม”

“ผมไม่เห็นครับ” เด็กชายตอบ

ตาสอนเสียใจที่ลาหายไปหนึ่งตัว แกจึงลงจากหลังลาแล้วนับลาอีก หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ ตาสอนดีใจนับลาได้สิบตัว จึงขึ้นขี่ลาแล้วพาลาเดินต่อไปอย่างสบายใจ

ตาสอนพาลามาถึงตลาด แกเห็นพ่อค้าขายขนม แกอยากซื้อขนมกิน ก่อนจะลงจากหลังลา แกก็นับลาของแก หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า ตาสอนนับลาได้เก้าตัว

“ทำไมเรานับลาได้เก้าตัว ลาหายไปไหนหนึ่งตัว” แกพูดดัง ๆ อย่างโมโห

พ่อค้าขายขนมได้ยินตาสอนพูดก็หัวเราะและบอกว่า “ตานับลาอีกซิ”

“เอาละ ตาจะนับใหม่” ตาสอนตอบแล้วนับลาได้เก้าตัว

“มีลาเก้าตัว มันหายไปหนึ่งตัว” ตาสอนบอก

พ่อค้าขายขนมหัวเราะและพูดว่า “ตาไม่นับลาตัวที่ตาขี่อยู่ใช่ไหม”

ตาสอนจึงพูดเบา ๆ ว่า “ใช้แล้ว ลืมไป”

อยากอยู่อย่างสบาย

- + - + - + - + - + - + - + -